De Orde van 12

Het was een mooie zomerse dag, en voor zonsopgang meldde Horuna zich samen met 11 andere priesters in de onderaardse ruimte in Thebe. Horuna was ingewijd als priester en had zich in de 25 jaar als priester doorontwikkeld tot Hogepriester. Hij was door Kheme uitgekozen om tijdens audienties als persoonlijk geestelijk beschermer van Farao Senusret te acteren, daar waar Hij persoonlijk contact met de bevolking van Kheme onderhield. Sinds de dood van Farao Nemes, die achteloos door een burger dodelijk in de borst werd gestoken terwijl hij tijdens audientie op zijn Stoel zat, waren de protocollen aangepast. Kheme was in verval en de elite wilde niet riskeren dat ook deze Farao omgebracht werd. Kheme strijdde voor zijn bestaan. Dat de Grote Menes bewegingsloos de man aan zag komen, zijn intentie al doorhad, en bewegingsloos toekeek hoe de man zijn mes in zijn borst stak, zei iets over de Machtigheid van de Grote Menes. Voor Menes was het Leven Eeuwig, zo boven zo beneden, en hij accepteerde welk lot hem wachtte. De Grote Menes, Kheme’s eerste Farao, was een geschenk van Koning Tehutaj van Atlan, en is persoonlijk door Tehutaj gepresenteerd als Regent van Kheme. Maar ruim vierduizend jaar later was ook de angst in Kheme gekomen, en werd de farao beveiligd door zijn geestelijke orde.

Hoe sereen zat Senusret op zijn Stoel, Waardig als de Hoogste Leider in Kheme. Een man die zo Verheven overkwam, de MeesterHealer, dat eenieder wist dat dit de Farao van Kheme was. In onderlinge gesprekken was Senusret zo zacht, zo teder en zo liefdevol. De man was een medium, een healer zoals Kheme lange tijd niet meer gezien had. En toch was deze man Farao geworden. Diep van binnen had hij het liefste geestelijk geneesheer geworden, hielp hij de mensen 1 op 1. Maar het lot besliste anders, en Senusret haalde troost uit het feit dat hij op een hoger niveau zijn land richting Vergeestelijking kon sturen. Immers, in zijn visioenen had Senusret al voorzien dat hij ooit naar een land zou worden gezonden, waar hij na een tijd van langdurige oorlog en zware vernietiging, de belangen van zijn medegevangen zou behartigen en, wanneer hij vrij zou komen, hij zijn grote werk als medium weer zou voortzetten. Hij zou dan zeggen dat God de grootste Arts is, en met evenveel overtuiging opnieuw zijn medemens naar Verlichting willen brengen. Dat land zou men Duitsland noemen.

Senusret zat achterin de ondergrondse verlichte ruimte, in het midden iets van de muur. Helemaal tegenover hem was de deur waardoor op die dag de ingewijde priesters hem tegemoet zouden komen lopen. Zij zouden hem Zegen doen, zich aan hem introduceren, en hem mededelen welke kwaliteiten zij hadden ontwikkeld en hoe zij hiermee Kheme en het volk zouden dienen. Oh, wat was dit toch altijd een bijzondere dag. Hier deed Kheme het voor. De Farao schepte er veel voldoening in om te zien dat zijn regeren tot verlichting van mensen had geleid. Ja, er waren slachtoffers te betreuren, velen die het afgelopen jaar waren gestorven in de Armen van Knut. Senusret deed er alles aan om de protocollen te verscherpen en om de toelatingseisen te verbeteren om het leed te voorkomen. En toch , Senusret besefte dat alles zijn tijd had en dat iedereen verantwoordelijk was voor zijn eigen leven en keuzes. Hij wilde slechts helpen.

De tijd was gekomen! Hulde! De ingewijde priesters die Kheme kwamen verlichten waren aangekomen, het Feest van Wedergeboorte kon beginnen! Senusret ademde rustig , en de 12 beschemheren stonden in 2 rijen van 6 links en rechts voor hem. Zij vormden zijn beschermingslinie tussen hemzelf en iedereen die door de deur kwam. Zijn orde was letterlijk verantwoordelijk voor het leven van Senusret. Op het oog allemaal prachtige sierlijke mensen, echter het was een orde die gehard was door de vele jaren ontwikkeling in de tempels. Stuk voor stuk hogepriesters, die binnen de kringen geeerd en herkend waren. Hun geestelijke krachten waren dusdanig ontwikkeld, dat het, ondanks hun vriendelijke overkomen, voor hen steeds moeilijker werd zich tussen hun medemens te begeven. Hun afstand naar het Aardse leven was inmiddels zo groot, dat sommigen soms letterlijk uit een ander universum leken te komen. Dat was de keerzijde van hun tempelleven, een pijn en last die door het volk van Kheme niet gezien werd. Horuna stond in de rechterrij, helemaal links naast Senusret. In de linkerrij, schuin tegenover hem, stond zijn vriendin Laya. Laya had net als hij uiteindelijk Knut overleefd, en door de jaren heen was er een goede vriendschap tussen beiden ontstaan. Ze troffen elkaar vaak op audienties en samenkomsten, dus ze kenden elkaars diepgang en krachten.

Iedereen was er klaar voor, en nadat de muziek was opgestart ging de deur open. De eerst Wedergeborene kwam door de deur. Het was een jonge priester die in een van de vele tempels zijn graad had behaald. Hij straalde een machtig licht uit, en hij ademde Liefde en Licht uit. Met open armen en Verlichting liep hij rustig de ruimte binnen, en met gepaste nederigheid keek hij Senusret aan en bewoog hij zich naar hem toe. Hij bewoog zich rustig tussen de twee rijen door en stopte uiteindelijk voor Senusret in zijn Stoel. ” Mijn Farao, ik groet U. Mijn naam is Kam-Tha en ik heb mijn priestersopleiding in Edfu voltooid. Knut was mij Goedgezind, en vandaag kom ik u mijn Licht tonen”, antwoorde hij. ” Middels helderziendheid en helende vermogens bied ik aan uw volk te steunen en hen te verlichten. Ik bied u aan hen vanuit Thebe te begeleiden en zal mij verder in de tempels willen ontwikkelen.” Senusret straalde. Hij was zichtbaar ontroerd door het Licht dat uit dit heldere wezen kwam. Zijn ogen rustte op deze man, en met een knik antwoordde hij:” Kam-Tha, wees mijn broeder en laat uw licht u leiden. Uw wens wordt ingewilligd, Zan-Thi laat dit zo zijn!” De schrijver knikte, en noteerde het besluit.” Kam-Tha, u zult beginnen in Kom-Ombo, en na 2 jaar komt u naar Thebe. Laat het zo zijn”. Een uitbarsting van vreugde en licht was waarneembaar in het veld van Kam-Tha. Hij boog voorover, en met nog meer licht als dat hij binnenkwam, verliet hij de ruimte via de zijdeur. Men had geleerd om de deur weer snel te sluiten als de priester de ruimte had verlaten. Vaak was de schreeuw van vreugde en verrukking naderhand zo groot en zo luid bij de priester, dat het de ceremonie in de ruimte verstoorde. Niemand wilde Farao belemmeren, dus de deur was sindsdien snel weer dicht.

Kam-Tha had niet door dat hij gedurende zijn hele audientie door 12 uitgetreden hogepriesters was omsingeld. De Orde van 12 trad uit hun lichaam, en cirkelden als jakhalzen om het lichaam van Kam-Tha, op zoek naar zijn negatieve intenties. Had een van hen die gevonden, dan werd Kam-Tha astraal tot stilstand gebracht, het zou hem dan onmogelijk worden om fysiek nog 1 stap te kunnen zetten richting Senusret. Farao zou op alle mogelijke manieren beschermd worden. Bescherming was de taak van de Orde van 12, en ze gebruikten al hun gaven die hiervoor nodig waren. En zo ging de hele dag door. Jong, oud, man, vrouw, groot, klein, een ieder die de graad behaald had, en dus de Slang op zijn voorhoofd mocht dragen, maakte kennis met Senusret. Zij vroegen en ontvingen van de Hoogste Mens van Kheme de Zegen. Iedere keer trad de Orde van 12 ongezien uit hun lichaam, en onderworpen de audienten op een vlijmscherpe analyse. Alles verliep goed die dag, totdat de jonge Hathor Priesteres haar intrede deed….

Gehard door het tempelleven, waarin falen dodelijk afscheid nemen betekende, stond de Orde van 12 in hun kracht om de volgende priester te ontvangen en te aanschouwen. In hun leven waren zij op zoek naar de Waarheid, de Waarachtigheid en hadden zij als streven koste wat kost de Eenheid en het Licht te ervaren en uit te stralen. Nooit eerder was er een Wedergeboortedag in toenmalig Kheme, die dieper heeft nagegalmd in de zielen der aanwezigen als deze. Want Zij stapte binnen, Hathu-Mar.

De farao genoot en was beheerst, de Orde van 12 deed feilloos zijn werk, en de ontvangen zegen van de Farao deed de priesters meer dan goed. De volgende priesterers werd aangekondigd, Priesteres Hathu-Mar die via de Hathor tempel haar definitieve inwijding heeft ontvangen. Alle ogen richten zich onverschrokken op de deur. Door de opening stapte de prachtigste verschijning die Kheme sinds lang had voortgebracht. Haar prachtige lange zwarte haren werden beschenen door de zon. Haar aura fonkelde in de meest prachtige tinten oranje rood en geel, met een prachtige lila gloed rond haar hoofd. Haar lichaam had perfecte proporties, getraind tot in perfectie. Bij iedere ademhaling veranderde het auraveld lichtelijk van kleur, als een pulserende aanzwellende bol van Licht, die op punt van baren en exploderen stond. Bij haar eerste stap voorwaarts vertoonde haar spieren een ongeziene souplesse. Hathu-Mar was gekleed in een flinterdunne zwaardoorschijnende tuniek, die  losjes al haar vrouwelijke fysieke vormen benadrukte en accentueerde. En zo stapte Hathu-Mar in al haar Goddelijke Glorie binnen. Met iedere stap die zij deed fonkelde haar auraveld, bewogen haar spieren, en met haar vrouwelijke energie op vol vermogen en volledig op de farao gericht, kwam zij zacht zingend naar voren, dichterbij.

Naarmate Hathu-Mar naar voren trad, concentreerde Horuna zich op haar energieveld. Temidden van alle fonkelende energien die uit haar lichaam spoten, kon hij beheerst aanschouwen dat er in deze vrouw geen kwaad was. Het was dan wel een vrouwelijk wezen van de buitencategorie, met een energieveld dat qua passie en bandbreedte ieder mens op zijn grondvesten doet schudden. Een vrouw waar weinig priesters tegenop gewassen waren. Aanwezigen! Aanschouw het geincarneerd levende Vrouwelijke Principe! Voor ons stond een Vuurtoren, gloeiend van vuur en razende bezieling, en iedere zoekende zou haar licht zien. En Hathu-Mar was daarvan zeker doordrongen. In haar basis was er zuivere liefde en compassie waar te nemen, dat onderzoeken was de taak  en daarmee was voor Horuna alles veilig. Deze vrouw had geleerd haar volledige vrouwelijkheid in al haar glorie te uiten, als voorbeeld voor velen! Hij trad weer terug in zijn lichaam en hield zijn concrentratie op Hathu-Mar die ging spreken. Vlak voordat zij sprak, waarschuwde Laya telepathisch:” Let op, kijk, de Orde verzaakt!” In een flits keek hij naar de beschermers. Van de 12 hadden er maar liefst 9 fonkelroodoranje en dikke auras gekregen. Zo rood en zo pulserend, fonkelend met blauwe vlammen. Inderdaad, ze waren ten prooi gevallen aan Hathu-Mar. In plaats van de geestelijke afstemming te onderzoeken, waren ze gevallen voor haar aanblik en was de hartstocht bij haar aanblik als bliksem bij hen ingeslagen. Ze wankelden, en waren omgevallen. Slechts drie priesters, waaronder Laya en Horuna hadden deze storm doorstaan.

“Mijn Farao, in al mijn naaktheid benader ik u. Aanschouw de zuiverheid van mijn lichaam, mijn geest en van mijn ziel. Mijn naam is Hathu-Mar en in de tempel van Hathor vertaal ik de nachtelijke dans der sterren in muziektonen. Ik zing en bespeel mijn instrument, zo boven zo beneden. Mijn medemens mag mijn tonen horen, opdat ik hen liefdevol met de kosmos mag verbinden. Zo boven zo beneden. Met uw toestemming zet ik mijn werk voort voor de Hathors en breng ik licht en liefde waar dat kan.” De farao was zichtelijk ontroerd om deze schone priesteres, hij knikte zijn hoofd en zei:” Hathu-Mar, ik dank u voor uw zuiverheid voor Kheme. Wees mijn zuster. Ga, u heeft mijn volle Zegen. Zan-Thi, laat het zo zijn!” En Hathu-Mar glimlachte en liep vervuld de ruimte uit.

Zelden voelden Horuna en Laya het onheil van zover aankomen als nu. In de zaal stonden 12 beschermheren, waarvan slechts 3 staande waren gebleven. De overige 9 waren geveld en overvallen door hartstocht in hun aura, en hierdoor niet meer in staat om als beschermheer verder te gaan. De energie van het 2e chakra was ongecontroleerd vrijgekomen en had hen uit hun centrum geworpen. Hun hartchakras pompten als op hol geslagen machines. Hier stonden geen hogepriesters meer, maar wilde eenden die vrij uit de graanvelden opstegen. De ernst van de situatie werd Senusret pas duidelijk toen Hathu-Mar voor zijn aanblik was verdwenen en hij zijn Orde van 12 zag staan. Hij keek zijn Orde van 12 individueel aan, en vroeg zich van binnen af waarvoor zijn Orde van 12 hier vandaag stond. Het was vandaag de dag van de Wedergeboorte. Dan gaat het om Licht dat Kheme binnenkomt en dankbaar verwelkomd wordt, niet om individuele lusten! Na die gedachte stond Farao op, deed 3 stappen naar voren en schreeuwde uit volle macht de Orde toe:” Is DIT waar het vandaag om gaat?!” Een ijzige stilte vulde de ruimte. Senusret haalde adem en riep vervolgens:” Haal ze weg! Er zijn regels en wetten!” Soldaten kwamen binnen en voerden in enkele seconden tijd de 9 priesters af, welke per direct uit functie werden gezet. Horuna dacht ineens aan de Faraonische Leeuwen die Senusret zo innig lief hadden.

“Jullie, kom naar mij toe.” Het overgebleven drietal stond voor de farao. “Kheme,” sprak Senusret ” hier overheerst zuiverheid, hier leven wij volgens de regels van Ra om uiteindelijk onze voorganger Osiris in het Hiernamaals vol Glorie te mogen ontmoeten.” “Ik ben de hoeder van het volk, het voorbeeld en de Hoogste mens.” “Wat voor nut hebben deze dagen van Wedergeboorte, als ik door een elite wordt beschermd waarvan driekwart niet tegen de Hathor-priesteres bestand is?” Dit was geen moment voor een analytisch wederwoord, dus iedereen hield wijselijk de mond.” “Mijn rijk is tanende, hartstocht treedt zelfs al toe in de harten van de elite zo je ziet!” ” Farao gunde zich een moment het menszijn en zei:”Kheme… is MIJN land … ik BEN Kheme!” “Zolang ik regeer sta ik niet toe dat hartstocht in de top van onze elite ongecontroleerd woekert.” ” Jij! Je gaat naar Hathor toe, je brengt tijd door met Hathu-Mar, je leert van haar, en je zorgt voor een antwoord en oplossing zodat de VOLGENDE Ordeleden WEL bestand zijn tegen deze invloeden”. Senusret trok zich kort terug, en zetelde zich na enkele minuten weer opgeladen en vol vreugde op zijn Stoel. Het feest van de Wedergeboorte ging verder, die dag zouden nog vele Ingewijde Priesters de Zegen van Senusret verzoeken en ontvangen.

Bijna 4000 jaar later is deze gebeurtenis, los en onafhankelijk van elkaar, opnieuw in het Aards bewustzijn gekomen bij 3 aanwezigen. Het is een voorbeeld van dat, wat ooit gebeurt, hoe geheim en hoe verhuld het ook moge zijn, ALLES ALTIJD aan het licht komt. Omdat het Licht de weg naar Huis is.

Voo